Struggles and cliff jumping

Hallo iedereen,

Dinsdag was het dan zover, ik ging naar Vietnam. De laatste spulletjes pakken en afscheid nemen op het kantoor. In de bus gestapt en hop naar Vietnam. Helaas was het niet zo simpel… In Nederland had ik een drie maanden visum geregeld. Op het vliegveld vonden ze schijnbaar niet dat het een buisness visum was en hebben ze er een stempel voor een maand ingezet. Dit betekend als je dan bij de grensovergang aankomt dat je een boete mag betalen van $5 per dag dat je te lang bent gebleven. Dat is dus $270 voor ongeveer twee maanden! Geen leuk grapje dus! Na de grensovergang was ik dan toch in Ho Chi Minh City aangekomen. Daar had ik een erg fijn hostel gevonden en ben ik in de middag met mijn kamergenootje Tim naar het history museum geweest. Hier was meteen duidelijk dat Vietnamesen heel erg trots zijn en van oorlog naar oorlog zijn gegaan. In de avond ben ik maar even snel wat gaan eten bij de KFC, want van al dat gestress was ik best moe geworden. In de KFC zat er een Vietnamese jongen langs me en daar heb ik even mee zitten praten over de cultuur in het land. Toen maar snel mijn bedje in.

Op woensdag werd ik wakker om me klaar te maken voor een ochtend Cu Chi tunnels. Ik zou samen met Tim gaan ontbijten en wilde mijn tasje pakken om naar de bakker te gaan. Het kon niet anders, was ik mijn tasje met portemonnee kwijt. Ik en Tim alles afgezocht en de hele dorm wakker gemaakt. Na een half uur stond ik op het punt mama te bellen om mijn credit card, die normaal ergens anders zat te laten blokkeren. Ik zou nog één laatste poging doen, kijken op de bedden naast de mijne en ja hoor daar lag mijn prachtige tas één bed rechts van mijn eigen bed. Kan ook alleen ik doen! Op naar de bakker, die zijn hier overigens erg goed. Lekker ontbeten en toen terug naar het hostel om naar de Chu Chi tunnels te gaan. Dit zijn de tunnels die de bewoners van Cu Chi met de hand hebben gegraven vanaf de oorlog met de Fransen. Het complete stelsel is ongeveer 250 km lang en is voornamelijk gebruikt tijdens de oorlog met de Amerikanen. Het was hier ook duidelijk dat de verhouding tussen Vietnam en Amerika nog steeds niet helemaal optimaal is. Na de Cu Chi tunnels werden we bij het War museum afgezet. Daar waren heel veel foto’s van de oorlog met Amerika en het werd daar benoemd als ‘the truth about the war’. Het was heel interessant om eens de andere kant van het verhaal te horen. Daarna ben ik met een groepje van de tour Vietnamees gaan eten. Het eten hier bevalt me al een stuk beter dan het eten in Vietnam, dus dat is een pluspunt.

Omdat grote steden toch niet zo mijn ding zijn en er in Ho Chi Minh City 10 miljoen mensen wonen en ongeveer 6 miljoen brommers rondtuffen, heb ik de bus naar Da Lat genomen. Dit duurde ongeveer de hele dag, maar het was een heel mooie omgeving met bergen en de temperatuur ging ineens van 40+ naar 20-25. De eerste nacht heb ik in een hotel geslapen, ik dacht dat het een hostel was, maar moeilijk moeilijk niet echt dus. De dag erna ben ik uitgecheckt en heb ik een ander hostel gezocht met meer mensen. Ik had een leuk hostel gevonden en heb de dag omgegooid tot een Duitse schlemmertag, oftewel een eet alles wat je lekker vind dag. Ik heb de hele dag een beetje rondgehangen met de mensen uit het hostel en lekker gegeten.

Vandaag is de eerste dag waarop ik echt heb genoten in Vietnam. Vandaag zijn we wezen canyonen, wat inhoud dat je gaat abseilen van watervallen. Om half 9 zijn we opgepikt en naar de prachtige natuur van Da Lat gebracht. Na enkele instructies en een goed tuigje konden we beginnen. De eerste keer abseilen was gelukkig op een droog stuk. Vervolgens was er een soort natuurlijke glijbaan waar je vanaf werd geduwd. De tweede tocht naar beneden was de beste. We kwamen aan bij een waterval van 25 meter en daar moest je naar beneden en wanneer je op vier meter van het water was moest je jezelf laten vallen. Vervolgens hebben we geluncht en kwamen we bij de tweede glijbaan aan. Elke keer vraag had ik zoiets van oeh het ziet er niet echt veilig uit, maar de begeleiding was super en ze zeiden precies wat je moest doen. Vervolgens kwam het meest enge en meest fantastische wat we vandaag hebben gedaan, het clifjumpen. Je kwam bij een afgrond aan en daar moest je vanaf springen. Doodeng maar heel erg vet om te doen! Daarna kwam de wasmachine, wat betekende dat je ging abseilen en na ongeveer vier meter door een stroom water werd gehaald tot je beneden was. Daarna moesten we nog de hele berg weer op, maar het was zeker de moeite waard! Nu zit ik helemaal uitgeput na een heerlijke warme douche dit verslag te schrijven. Hopelijk ga ik meer dagen als vandaag krijgen!

Heel veel liefs,
Janneke