Een gruwelijke geschiedenis

Hallo iedereen,

Het derde verslag deze week alweer. Het was ook een heel interessante week.

Donderdag avond zouden we koken voor Sok Sotha (de baas) en zijn vrouw. We zouden dat donderdag doen, zodat Carl nog mee kon eten. We hadden vrij veel gemaakt en de vrouw van Sok Sotha zou ook nog eten maken. Opeens stond er een extra tafel en zouden er 10 man blijven eten. Gelukkig was er voldoende eten voor iedereen. Elske en ik hadden pompoensoep, gebakken aardappelen, bloemkool, boontjes en schnitzel gemaakt. Vooral de schnitzel en de pompoensoep viel goed in de smaak. Op een gegeven moment had ik me maar verplaatst naar de andere tafel, waar de werknemers van CFAP aan het eten waren. Daar kon niet iedereen even goed Engels, maar ze probeerde het wel. Ik heb best lang met een normaal vrij stille man gepraat. Toen werd er gevraagd of ik de witte wijn wilde proberen. We kregen een shotglaastje met een rood, roze vloeistof, ik gok een 40% alcohol en spiritus smaak. Heel erg witte wijn achtig dus! Op het einde van de avond hadden we bedacht dat we wel een foto wilde maken. Hier staat iedereen altijd op de foto alsof het een staatsportret is, dus Elske zei bij de laatste foto dat het een crazy picture moest worden. Dat is de leukste foto die er gemaakt is.

Op vrijdag zouden we meegaan naar een meeting met de CFAP staff en de 17 boeren organisaties. Dit was voornamelijk bedoelt voor Carl die wilde dat ze zelf oplossingen gingen bedenken voor hun problemen. Op een gegeven werd het ietswat langdradig en zag je de twee meisjes van het kantoor origami zwaantjes maken. Die kwamen ze in de pauze aan ons geven. Ook hebben we tijdens de meeting geleerd om onze naam in Khmer te schrijven, er is niets van te maken! De meeting duurde de hele ochtend en erna gingen we met iedereen eten. We hadden een heel lekkere lunch, ik vond bijna alles lekker, wat een soort van wonder is. Zo was er een gerecht dat coco heette, ik hoop dat ik dat ook in Nederland kan maken. In de middag ging Carl weer terug naar Nederland.

De ochtend erop hadden we om 8 uur afgesproken met twee collega’s om naar een soort killing fields te gaan, alleen dan in het klein in onze provincie Svay Rieng. We waren bij de eerste geweest, daar is een soort monument gemaakt, met daarin alle botten en kleding van de mensen die daar zijn opgegraven. Ook stond er een bord met dingen die de Khmer Rouge had vernield/vermoord in alleen dat district. Een paar dingen heb ik kunnen noteren:

- 578 mensen
- 170 scholen
- 234 monniken
- 308 dokters
- 1700 huizen

Verder stond er ook nog hoeveel infrastructuur er was vernield en hoe groot de massagraven/dumpputten (5 x 4,5 x 2) waren. Er stonden nog veel meer dingen op, maar dat heb ik niet meer kunnen noteren. Vervolgens wilde onze collega ons nog een andere plek laten zien. Er zijn twee monumenten in Svay Rieng province, dus de tweede wilde hij ons laten zien. Hier waren enkele schilderingen te zien hoe de Khmer Rouge de mensen behandelde. Zo was er een plaatje bij, dat vrouwen in een rij aan het wachten waren, verkracht werden en dat vervolgens de vagina eruit gesneden werd en in de boom gehangen werd. De opa van Leap (meisje van het kantoor) was ook vermoord door het regime. Hij moest op zijn knieën bij zo’n kuil gaan zitten en hij werd zo lang geslagen dat hij dood voorover in de kuil viel. Haar familie heeft op de rijstvelden moeten werken. Die werden gedwongen 13 tot 16 uur per dag te werken voor één lepel met rijst. De moeder van Leap durfde bij de rest van de bewoners ooit om eten te vragen en kreeg af en toe wat, haar tante deed dit niet. Ook werd bij sommige mensen de lever uit hun gehaald, terwijl ze nog leefde om door het eten te doen.
Op één van de schilderingen was een kaart te zien waar op stond waar de mensen werden gemarteld. Het was een tempel, die ze hadden overgenomen en die vlak bij was. Daar zijn we ook naartoe gegaan. Op dit moment is de tempel opnieuw opgebouwd. Er was niets meer te zien van het Pol Pot regime, maar alsnog interessant om te zien.

In de middag zijn we naar de tolk zijn boekenwinkel gegaan. De tolk zegt alsmaar dat het heel raar is dat hij juist hier een boekenwinkel heeft. De mensen lezen hier niet, sommige kunnen ook niet lezen. Er is bijvoorbeeld ook geen krant hier. In de boekenwinkel heb ik gevraagd of er boeken waren over de tijd van het Pol Pot regime. Ik heb drie boeken meegenomen: De biografie van Pol Pot, een boek over die tijd en een boek over de herinneringen van de kinderen van toen. In de avond had ik de film the Killing Fields gekeken. Een indrukwekkende film, maar ik heb altijd zoiets met films dat het hoogstwaarschijnlijk aangedikt is. Toen keek ik naar het boek over de herinneringen van de kinderen, die ik had gekocht diezelfde dag. Het was van de hoofdpersoon van de film.

Een beetje een heftig verslag, maar we leren hier steeds meer over de cultuur en de geschiedenis van het land. Het grijpt me erg aan en ik hoop van harte dat dit soort dingen nergens en nooit meer zullen gebeuren. Het feit dat dit nog maar in 1979 is afgelopen en het land eigenlijk nog maar een 15 jaar een beetje aan het terug komen is, is gewoon bizar.

Heel veel liefs,
Janneke